‘112 leren bellen, hoort op de basisschool thuis’
Centralist Ton Lagendijk Meldkamer Ambulancezorg Zuid-Holland Zuid
Je nodigde onlangs een heel gezin uit op de meldkamer voor een rondleiding en de overhandiging van een cadeautje.
Wat was de aanleiding? In gesprek met: Ton Lagendijk.
“De week daarvoor had de 11-jarige dochter van het gezin 112 gebeld, omdat moeder plots erge pijn op de borst had. Ik kreeg dat meisje aan de lijn. Als ik hoor dat de melder een kind is, bereid ik me erop voor dat het meestal lastig wordt de goede informatie naar boven te krijgen. De paniek speelt een rol en vaak weet het kind niet eens precies te melden waar het is. Maar dit meisje, Melanie, handelde mijn vragen af op een verbluffend rustige, bijna professionele manier. Ik kon in no-time de juiste hulp sturen. Daarvan was ik zo onder de indruk dat ik het hele gezin op bezoek heb gevraagd. Ik wilde Melanie complimenteren en bedanken.”
Hoe bijzonder vond je dit?
“Ik heb in mijn tien jaar op de meldkamer nooit eerder meegemaakt dat een kind zó duidelijk en adequaat reageerde op mijn vragen, zelfs beter dan de meeste volwassenen. Tegen Melanie heb ik gezegd: Ik zou willen dat alle meldingen zo verlopen als die van jou! Ik stond versteld toen zij haar moeder vroeg om de pijn weer te geven op een schaal van 1 tot 10. Dat had ik niet op die manier gevraagd, zij voegde zelf de officiële pijnscore toe aan de vraag. Ze heeft dit waarschijnlijk op tv opgepikt, vertelde ze zelf naderhand. Maar dit was nog niet alles. Toen de ambulance ter plaatse kwam, stond de 8-jarige zus van Melanie, Sylvana, klaar bij de deur om deze open te doen en de hulpverleners snel naar de juiste plek te begeleiden. Zo veel koelbloedigheid vond ik reden voor een ontvangst.”
Hoe verliep dit noodgeval verder?
“In het ziekenhuis bleek het met de moeder mee te vallen, in elk geval ging het niet om een acute hartaandoening. Bij de rondleiding kon zij zelf aanwezig zijn. Terecht was ze trots op haar dochters. Op het moment zelf had ze tegen Melanie gezegd dat ze opa en oma moest bellen maar dat een ambulance niet nodig was. Het meisje besloot op eigen gezag dat dit wel nodig was. De moeder boft met zo’n doortastend kind, want voor hetzelfde geld was het ernstig geweest. Dan had het optreden van Melanie beslist levensreddend kunnen zijn.”
Hoe kindvriendelijk is ProQA?
“Je kunt beter zeggen dat ProQA heel centralistvriendelijk is, wanneer je met een kind spreekt. Ik heb zelf een dochter van ongeveer de leeftijd van Melanie. Dat zou ervoor kunnen zorgen dat ik ook de schrik voel. Maar met een strak protocol krijg je die kans niet, want de volgende vraag staat alweer klaar. De korte vragen bieden structuur voor mezelf én het kind. Uiteraard verpersoonlijk ik het gesprek wel door de naam van het kind af en toe te gebruiken en ‘je’ te zeggen in plaats van ‘u’, waardoor je voor eventjes een band opbouwt.”
Vind je dat kinderen in voldoende mate leren hoe je noodhulp inschakelt?
“Nee. Dat zou op de basisschool al moeten beginnen. Als je op jonge leeftijd aanleert wat 112 is en hoe een gesprek met de meldkamer verloopt, heb je daar je leven lang profijt van en kun je het als volwassene ook. Natuurlijk kunnen ouders het zelf ook thuis met hun kinderen oefenen, maar helaas weten zij meestal zelf niet hoe het eraan toe gaat. Deze ouders hadden thuis overigens niets geoefend. Het gezin kijkt wel regelmatig naar hulpverleningsprogramma’s. Melanie schijnt sowieso een heel nuchter meisje en een ‘regelaartje’ te zijn. Wat mij betreft is zij een voorbeeld voor andere kinderen, mede daarom had ik bij de ontvangst regionale pers uitgenodigd. Het kan wat mij betreft niet genoeg aandacht krijgen.”