Ze gaat het ingangsprotocol in, maar wijkt vanwege haar ‘onderbuikgevoel’ even af van de vragenlijst. ,,Ik vroeg hem of hij wat had gebruikt. Hij zei dat hij cocaïne op had.”

Als de beller daarbij vertelt dat hij een bloedneus heeft, gaat de centraliste dat protocol in. ,,Hij was heel meewerkend en er klonk geen onvertogen woord.”

Ze stuurt een ambulance naar het adres van de melder. Politie lijkt niet nodig. ,, Zodra je het idee hebt dat het ergens onrustig is of iemand agressief kan worden, stuur je ter bescherming politie mee. Maar hij was zo relaxed en meegaand; dat kwam niet in me op.”

Ook haar collega van uitgifte schat in dat de situatie rustig is. Maar mocht het nodig zijn, stelt hij chauffeur en ambulanceverpleegkundige gerust, dan is er wel politie in de buurt.

De verbazing en schrik op de meldkamer is groot als kort erna de collega’s hun noodknoop op de portofoon indrukken. De melder bedreigt de vrouwen met messen. Hij zegt hen dood te maken en gijzelt ze in zijn woning; ze mogen niet weg.

Zes minuten later worden de collega’s bevrijd door de gealarmeerde politie, die de man overmeestert en arresteert. De 34-jarige blijkt stevig te hebben gedronken en heeft allerlei soorten drugs gebruikt.

Hoewel de centraliste zich schuldig voelt naar haar collega’s, blijkt uit het naluisteren van de bandopname dat ze geen fouten heeft gemaakt. Ja, ze had niet mogen afwijken van het protocol door die extra vraag te stellen, maar dat is dan ook het enige leermoment.

Voor zichzelf heeft de centraliste wel een conclusie getrokken. Dit overkomt haar nooit meer, vertelt ze. ,,Bij het geringste vermoeden van drugsgebruik stuur ik politie mee. Ik ga het nooit meer gokken.”